Τά ξερονήσια τοῦ Καστελόριζου καί τῆς Ρῶ τ’ ἀγαπῶ.Ἔμεινα μόνη μου τό 1943 στό Καστελόριζο μέ τήν τυφλή μου μάνα, ὅταν ἔφευγαν ὅλοι οἱ κάτοικοι τοῦ νησιοῦ στή Μέση Ἀνατολή καί στήν Κύπρο.Μέ τήν Ἑλληνική σημαία ὑψωμένη καί τήν ἀγάπη γιά τήν Ἑλλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα ὅλες τίς κακουχίες…Βέβαια ἡ ζωή στή Ρῶ δέν εἶναι καί τόσο εὐχάριστη, ἀλλά νιώθεις πιό πολύ τήν Ἑλλάδα, χαμένος ὅπως εἶσαι στό πέλαγος, λίγες ἑκατοντάδες μέτρα ἀπό τίς τουρκικές ἀκτές.Τήν ἑλληνική σημαία θέλω νά μοῦ τή βάλουν μαζί μου στόν τάφο.Δέσποινα Ἀχλαδιώτου ἤ Κυρά τῆς Ρῶ 1890-1982
"Δέν ὑπάρχει λαός εἰς τόν κόσμο ὁ ὁποῖος νά ἔχει προσφέρει τόσα εἰς τήν ἀνθρωπότητα ὅσα ὁ ἑλληνικός καί ἔχη καταπολεμηθεῖ τόσο πολύ ἀπό τόσο πολλούς λαούς, οἱ ὁποῖοι δέν προσέφεραν τίποτα εἰς αὐτήν"-Νίτσε-
